کاش همه چیز مثل سریالای ایرانی بود

تو اوج فاجعه،ناگهان همه چیز رو به راه میشد ...

و ما قدری خودمون رو  برای اون احساسات شوم و ملال اورمون،ملامت می کردیم،گویی که هیچ اتفاقی نیفتاده...

همه چیز مثل آثار یه توفانه.توفانی که سال ها قبل،وقتی که نطفه مون شکل می گرفت،تشکیل شده بود.و چه خونخوار و بی رحم و ویرانگر بود،مثل قوم مغول کشت و خورد و برد.اومد ما را از بند هر گونه غم و شادی رها کرد و تنها کالبدی میان تهی از ما باقی گذاشت.

آرامش پس از طوفان این است؟یک نوع حس خالی بودن عبث بودن است؟