دارم از برنامه ریختن برای فردای دور و نزدیکم بیزار میشم
بنظرت لذتی داره این کار؟
تواین لحظه به این نتیجه رسیدم که اصلا لذتی نداره
این برنامه ریختنا تا اخرعمرم ادامه داره،پس کی میرسم اونجور که دلم میخواد زندگی کنم
میگم:بدون برنامه هم میشه خوب و مفید زندگی کرد،به شرط این که تنبلی و کناربذاری.فقط یکم احتیاط کنی و تو لحظه زندگی کنی.اون وقت خوشی صدبرابر بیشتر میشه و استرست کمتر
میگم:دیوونه،تو به این خوشیای لحظه ای و کوچیک راضی میشی؟اگه به اصولش پایبند باشی،می ارزه این سختی کشیدنا،چون قراره بزرگتر ازونا گیرت بیاد
میگم:این زندگی اصولی اصلا هیجانی نیست.پس انرژیای تخلیه نشدمون چی میشه؟چرا باید اینقد سرخورده بشیم.،اونقد عقده ای بشیم که اخرش جا بزنیم.دستاورد ها مهمترن یا لذت از مسیر؟ اون خوشی بزرگه هم دلمون و برای همیشه خوش نمیکنه
میگم:ولی اگه سرگردون بشی چی،اگه بی بندوبار بشی،بی هدف بشی چی.تو کثافت غرقبشی زندگی برات بی معنا بشه چی
میگم:یادته زمانی که می خواستم وزن کم کنم رژیم غذاییم چیجوری بود؟واسه مصرف غذاهای پرکالری دو نوع برنامه وجود داشت۱)یک روز از هفته رو میتونی ناپرهیزی کنی۲)خرده خوری(یعنی می تونی درطول روز این غذاهارو کم بخوری)اصلا فکر اولی هم منو میکشت!.اولی رو خیلی خوب عملی می کردم.که نتیجش عالی شد.
یه زندگی هم اگه رو همیچن برنامه ای باشه خیلی قشنگ تر و راحت تر میشه.بیسش برنامه ریزی شده باشه ولی جزئیاتش و هرجوردلت خواست انجام بده
ظاهرا حل شد ولی امان از فکرای مزاحم و پوچ.
